Can Akgümüş

 “kaymağı alınmış süt gibi ışığın genellikle zayıf olduğu bu yerde bile

güneşin parladığı günler oluyor; öyle bir günde otobüste

bir yolcu dönüp dokunuyor bana, elleri nasırlı, gülümsüyor.

Ve o anda her şey gönüllü bir mirasa dönüşüyor..”

 

Chris Killip

Hazineler, ışığın cazibesi ve bellek

Şehirler insanların arzularını nesneleştiren devasa yapıda siluetlerdir. “Hazineler” serisinde bu siluetlerin arkasına saklanmış, altlarına gömülmüş, üzerine basılmış, örtülmüş, gizlenmiş ve kaybolmuş anların içinde kendi arzularını arayan Can Akgümüş, izleyiciyi yoğun olarak kullandığı ışığın peşine düşürerek, anıların insan zihnindeki belirleyiciliğini somutlaştırıyor. Sanatçının doğadan arda kalanları/ bıraktıklarımızı onarmak  isteyen bir dille işlerinde sıklıkla kullandığı doğa detayları Cézanne'ın “Doğa içeridedir” sözünü doğruluyor. Bu onarım, bir fotoğrafta gökyüzünü taşımaya çalışan ahşap bir iskeleye dönüşürken diğer bir fotoğrafta bir binayı örtmek istercesine geride bırakan ağaç dalları olarak karşımıza çıkıyor.
 

Fotoğraflanan anlar, kimi karelerde kazara yapılan bir keşif, kimisinde kanıksadığımız ve gözden kaçırdığımız, ya da  kaçırmak istediğimiz gerçekleri kayda geçiren bir belge, kimisinde ise göz kamaştıran ama kayıttan düşmüş, ardında ne olduğunu bilmediğimiz ama aynı zamanda tanıdık yerleri işaret ediyor. Yer değiştiren, titreyen ve parıldayan görüntüler hareketi sağlıyor. Bu noktada güncel görüntünün göze, gözün ruhuna nakledilişiyle oynayan sanatçı görünmezin gizini arttırıyor. Görüntüye damga indiren “an”lar, izleyiciye neyi hatırlatmak istiyor?
 

Gölgelenmekte olan şey paylaşılamayacak kadar esrarengiz bir sır mı? 

​

Yoksa yalın bir gerçeği mi iddia ediyor?

​

Ezgi Yıldız, 2016.

​

//

​

“Even in this place where the light is usually weak, like milk that has had its cream removed, there are days when the sun shines; on such a day, a passenger on the bus turns and touches me, their hands calloused, smiling. And at that moment, everything transforms into a voluntary inheritance…”

— Chris Killip

​

Treasures, the Allure of Light, and Memory

​

Cities are colossal silhouettes that objectify human desires. In the “Treasures” series, Can Akgümüş, who seeks his own desires hidden, buried, trodden upon, covered, concealed, and lost behind these silhouettes, leads the viewer in pursuit of the light he intensively uses, thereby materializing the determinative power of memories in the human mind. The nature details frequently used in the artist’s works with a language that seeks to repair what remains/what we left behind from nature affirm Cézanne’s saying, “Nature is inside.” This repair manifests as wooden scaffolding trying to carry the sky in one photograph and as tree branches seemingly left behind in another, as if trying to cover a building.

​

The photographed moments are, in some frames, accidental discoveries, in others, documents of truths we are accustomed to and overlook or wish to ignore, and in some, dazzling but fallen out of record, marking familiar places whose details we do not know but recognize simultaneously. The shifting, trembling, and sparkling images create movement. At this point, the artist, who plays with the transfer of the current image to the eye and the soul, enhances the mystery of the invisible. What do the “moments” that stamp the image wish to remind the viewer?

​

Is the obscured thing too mysterious to be shared?

​

Or does it assert a bare truth?

 

Ezgi Yıldız, 2016